„W kobietach zachwyca mnie siła i determinacja zamknięta w małych z pozoru ciałkach” – wywiad z Anią Kośką z Dolls Design.

 Lubiłam też matematykę i  przedmioty ścisłe, poszłam więc  tym kierunku.  Studia informatyczne wybrali mi rodzice, ale rzuciłam je i wybrałam studia ekonomiczne. To była dobra decyzja, a moja ulubiona rachunkowość przydawała mi się, gdy podjęłam pracę w banku i obsługiwałam firmy. Przepracowałam tam 6 lat. Ta praca dużo mi dała i lubiłam ją  do czasu. Osiągnęłam tam, wszystko co mogłam osiągnąć i nie chciałam się piąć wyżej po szczeblach bankowej kariery, bo wiedziałam z czym to się wiąże. Chciałam być szczęśliwa, a ta praca tak mnie eksploatowała, zabierała energię i czas . Prawie nie miałam czasu dla mojej córki. Do banku przyszedł kryzys i zaczęły się zwolnienia. Ta cała sytuacja zaczęła mnie męczyć, a ja nie lubię się męczyć. Podjęłam więc decyzję, że się zwolnię. Tym razem, decyzja była przedyskutowana z rodziną, wspierali mnie, widząc jak bardzo córka jest do mnie przywiązana. Potem będąc kurą domową  czułam się jak gwiazda filmowa, pranie, gotowanie, dziecko – wtedy to było dla mnie relaksujące.

Od zawsze wymyślałam jakieś świąteczne gadżety i prezenty, tym razem miałam ,,dużo czasu”, bo wiem , że wbrew pozorom mamy pracujące w domu w ogóle nie mają czasu. Zaczęłam od stroików i bałwanów, które sprzedawały się wśród znajomych. Chciałam przygotować aniołki na sprzedaż i trafiłam na stronę z lalkami „ of the kind”. Były rzeźbione , jak żywe i jedyne w sowim rodzaju – wyjątkowe, a ja lubię wszystko co wyjątkowe. To było to! Miniaturyzacja mnie zafascynowała – pomyślałam, że moje kreatywne dłonie sprawdzą się w rzeźbie. Zapisałam się na internetowy kurs robienia lalek w Anleda Studio Sculpture. Zdobyte tam informacje wykorzystałam i stworzyłam swoje własne formy – rzeźbione igłą w tkaninie. Zaczęłam od aniołków i lalek dla dzieci, ponieważ były najłatwiejsze. Kiedy opanowałam już formę, przyszedł czas na inspiracje – a, że jestem już dużą dziewczynką, tematyka lalek  naturalnie zrobiła się dorosła.

Sama jestem kobietą, może dlatego. W kobietach zachwyca mnie to, że potrafią zamknąć tyle wymiernej siły i determinacji w takich często malutkich i na pozór wątłych ciałach.  Bardzo lubię estetykę kobiet, potrafię się zachwycić nad piękną kobietą. Lubię jednak oryginalną urodę i charakterystyczny styl. Czasami coś, co z pozoru jest brzydkie może okazać się piękne w kobiecie.  Moje lalki to też mężczyźni, ale zdecydowanie wolę lalki kobiet, bo mają dużo ciekawych elementów,  w których mogę się artystycznie „po wyżywać” . Włosy, makijaż, strój, poza tym kolekcjonerami moich miniaturowych kobiet są też mężczyźni. Lalkę kobiety z zespołu ABBA zamówiono na urodziny pana, który jest ich wielkim fanem.

Robiąc lalkę Marlyn, Amy czy Rihanny dużo o czytam o tych paniach, szukam jakiś fajnych informacji i słucham sporo muzyki. Zastanawiam się nad ich życiem, ale nie mam potrzeby się z nimi utożsamiać, mam świadomość siebie i lubię siebie. Muszę jednak przyznać, że z każdą lalką emocjonalnie się związuję i jestem rozdarta gdy muszę ją oddać do klienta. Czuję się wtedy absurdalnie – bo jest radość ,, przecież żyję w czasach, gdzie hajs się musi zgadzać’ i smutek rozstania – jednocześnie.

Amy Winehouse, jest bardzo charakterystyczna, robiłam ją jak odchodziłam od męża i to były nasze ostatnie chwile razem.

Drugą ważną decyzją, był rozwód. To też  mocno  przemyślana decyzja i bardzo trudna. Byliśmy razem 14 lat ! Były i dobre chwile, ale z czasem tak się od siebie oddaliliśmy, że żyliśmy w dwóch osobnych pokojach.  A jeśli chodzi o decyzje i zmiany, to cały czas zmieniam pewne rzeczy w swoim życiu, te które mi  w jakiś sposób nie odpowiadają. Zresztą ja lubię zmiany, traktuję je jak wyzwania.

Początkowo zamknęłam się z lalkami na osiem miesięcy w swojej pracowni. Zakładałam na piżamę  dres-jak angielska mama, prowadziłam Laurę do szkoły i zajmowałam się artem. Jednak na tym etapie życia, to mi nie wystarczało, bo potrzebny mi był kontakt z ludźmi. Mam też umysł analityczny i w tym kierunku również chciałam się rozwijać. Wróciłam więc do pracy w Spółdzielni, w której już kiedyś pracowałam i teraz godzę etat z lalkami. Myślę, że można żyć z artu, ale ciężko mi się rozstawać z lalkami, gdy muszę je sprzedać jest mi zwyczajnie smutno i to jest jedyny minus z takiego artystycznego biznesu.

Tak, teraz sama jestem głową domu i zawsze mam plan A i plan B. Jeśli widzę że obydwa się sypią, to układam plan C i to mnie napędza. A jeśli chodzi o klientów, to szukam takich, którzy docenią że lalka kosztuje 500-700 zł, gdyż powstaje ok tygodnia.   Jak się lalka klientowi nie spodoba, to plan B jest taki , że zasili moją kolekcję , ale to się jeszcze nie zdarzyło. W każdą z nich wkładam bardzo dużo pracy i serca, nie jest to wiec produkt masowy. Lalka, którą robię obecnie jest haftowana i robię ją już tydzień a to dopiero sukienka.

 Dobrze mi zrobił czas, kiedy byłam sama po rozwodzie. Ze względu na szacunek do męża i mojej córki, wiedziałam, że nie powinnam się z nikim spotykać przynajmniej przez rok. Stałam się trochę taką „babą z jajami”, która sama robi remont, szpachluje i wierci w ścianach. Pomyślałam, dzięki Panie Boże, fajnie, że to też umiem, ale proszę ześlij mi faceta, który zrobi to za mnie. Samotna to ja byłam w małżeństwie, rozwiodłam się dlatego, że chcę mieć partnera w życiu, a przecież do tego jesteśmy stworzeni.

Ja sama jestem  blisko Boga i daje mi to dużo energii i szczęścia. Pomimo tego, że przez kościół jestem uznana za jedną z panien wyklętych, bo jestem rozwódką. Dzięki temu potrafię czerpać dużo szczęścia  z życia codziennego. Cieszę się ze świeci słońce, potrafię spojrzeć na córkę, zatrzymać się na chwilę i pozwolić by mnie zalała radość. Wpadać w zachwyt z powodu zwykłych, prozaicznych rzeczy. Czytałam Biblię i odkryłam że jest tam sporo science fiction i kosmosu. Na nowo odkryłam Boga, Chóry Anielskie i to mnie zainspirowało do stworzenia czegoś, co pozwoli ludziom otrzeć się o szczęście i co mogłoby być atrakcją turystyczną. Projekt stworzyłam tak, że można go spakować i wywieść do innego miasta.  Myślę że Polakom brakuje takiego szczęścia i Boga.