Ja należę do ciebie, a Ty należysz do mnie.
Jak moja ręka, wątroba, serce.
Jak moje myśli, emocje, wspomnienia, uczucia.
Jesteś mój. I tak jak siebie traktuję będę traktowała Ciebie.
Poczucie przynależności, poczucie bezpieczeństwa.
Należę do tego świata, ten świat należy do mnie.
Mój mąż, moja partnerka,
moje dziecko, mój nos, moje oko, mój pies, moja przyjaciółka, mój uśmiech.
Kiedyś bałam się współnależenia. Wydawało mi się, że jest równoznaczne z brakiem szacunku. Że kiedy kogoś posiadam, to jest tak jakbym rzecz posiadała. A przecież ludzie są wolni. A jeśli wolność jest właśnie wyborem tego co posiadam? Od myśli i koncepcji poczynając, a na materii kończąc. A jeśli wolność jest właśnie wyborem tego w jaki sposób traktuję to co posiadam? Od siebie zaczynając.
A jeśli wolność jest ciągłym uświadamianiem sobie, że jesteśmy połączeni, że ty jesteś mną. Kiedy więc mówię, że jesteś mój uznaję tym samym, że jesteś częścią mnie i jeśli ciebie odtrącę, odtrącę też siebie.
Jeśli powiem, że jesteś wolny i rób co chcesz, to tak jakbym swojej ręce powiedziała, że może robić co zechce. Chociaż jest tak wiele rzeczy, które moja ręka robi, kiedy ja nie patrzę, bo mam zaufanie, że nie muszę ciągle jej kontrolować. Kiedy poprawia włosy, drapie mnie po ramieniu, dłubie w nosie. Tak więc jesteś mój …jak powietrze, które wdycham i tak samo jak powietrza nie mogę cię zatrzymać. I tyle nad tobą posiadam kontroli ile nad głębokością oddechu.
Dagny Agasz
“Ponieważ prawdziwa przynależność zdarza się tylko wtedy, gdy pokażemy światu nasze autentyczne , niedoskonałe „ja”, nasze poczucie przynależności nigdy nie może być większe niż nasz poziom samoakceptacji.” Brené Brown
„Because true belonging only happens when we present our authentic, imperfect selves to the world, our sense of belonging can never be greater than our level of self-acceptance.” Brené Brown